Το κείμενο και βιογραφικό του Serhad Bapir που είναι στο δίπτυχο έντυπο της έκθεσης του (6-29 Μαρτίου 2019) στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη της Ελλάδας.
Λέγεται ότι «η πραγματική πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία». Εννοείται ότι αυτή η παιδική ηλικία ως βιωμένη εμπειρία συντελείται σε έναν τόπο όπου η πατρική κατοικία, το χωριό ή η πόλη όπου γεννιέται και μεγαλώνει κανείς παίζει τον κεντρικό ρόλο.
Τα μεγάλα ισχυρά κράτη του κόσμου στον βωμό των συμφερόντων τους, στις αρχές του περασμένου αιώνα, μη σεβόμενοι το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των λαών, τις εθνικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητές τους, μοίρασαν τον κόσμο μεταξύ τους. Έτσι πολλοί λαοί διαμελισμένοι αρχικά βρέθηκαν σε διάφορες αποικίες των μεγάλων κρατών και στη συνέχεια γίνανε τα ανεξάρτητα κράτη. Δυστυχώς, τότε στερήθηκε από τους Κούρδους το αυτονόητο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση σε ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο Κουρδιστάν.
Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται μέσα σε ένα ελεύθερο έθνος/κράτος και κάποιοι άλλοι γεννιούνται ως παιδιά ενός υποδουλωμένου έθνους, μιας θρησκευτικής ή εθνικής μειονότητας. Όπως κανείς δεν μπορεί να επιλέξει τους γονείς του, έτσι κανείς δεν μπορεί να επιλέξει αν θέλει να γεννηθεί σε μια ανεξάρτητη, δημοκρατική και ευημερούσα χώρα ή σε μια χώρα διηρημένη σε τέσσερα κομμάτια με συρματοπλέγματα, με ναρκοπέδια, κατεχόμενη από τέσσερα κράτη, και με απαγορευμένη ακόμα τη διδασκαλία της μητρικής τους γλώσσας, όπως στην περίπτωση των Κούρδων και του Κουρδιστάν. Κανείς δεν μπορεί να επιλέξει που θα γεννηθεί, μπορεί όμως να αγωνιστεί για όλα αυτά. Αυτό κάνουν οι Κούρδοι, όπως και πάρα πολλοί άλλοι λαοί.
Σε αυτόν τον αγώνα της αξιοπρέπειας για το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, μόνο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεκάδες κουρδικές πόλεις όπως το Kobani, Şıngal, Sûr, Cızir, Xurmatû, Εfrin και χιλιάδες χωριά ισοπεδώθηκαν από τον ISIS και από το τουρκικό και ιρακινό κράτος. Εκατομμύρια άνθρωποι ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές εστίες τους.
Λέγεται ότι τα σύνορα χωρίζουν τους λαούς, καλά ακούγεται, όμως οι περισσότεροι που έχουν αυτήν την άποψη έχουν στον νου τους τα σύνορα των ανεξάρτητων εθνών-κρατών και αγνοούν την περίπτωση των λαών που δεν έχουν καταφέρει ακόμα να δημιουργήσουν δικό τους κράτους. Σε αυτήν την περίπτωση η μη ύπαρξη εθνικών συνόρων κάνει την κατάσταση τραγική.
Σας μιλώ για την περίπτωση των Κούρδων και το Κουρδιστάν. Παρότι υπάρχουν τα ιστορικά, δημογραφικά και φυσικά σύνορα του Κουρδιστάν, επειδή το Κουρδιστάν είναι κατεχόμενο και διηρημένο σε τέσσερα κομμάτια μεταξύ τεσσάρων δικτατορικών κρατών (Τουρκία, Ιράν, Ιράκ και Συρία) δεν υπάρχουν τα επίσημα σύνορα του Κουρδιστάν με άλλες γειτονικές χώρες. Αντίθετος υπάρχουν τα σύνορα αυτών τεσσάρων κρατών πάνω στο σώμα του Κουρδιστάν που διαιρούν τους ίδιους τους Κούρδους. Οι Κούρδοι στον απελευθερωτικό αγώνα τους πολλές φορές κυνηγημένοι ακόμα με τα χημικά όπλα, περνούν αυτά τα άδικα σύνορα που χωρίζουν την πατρίδα τους και με αυτό το τον τρόπο γίνονται πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα.
Σε αυτήν την ενότητα του έργου μου δούλεψα πάνω σε αυτό το ζήτημα: Το ανθρωπογράφημα των Κούρδων που αγωνίζονται. Τα σύνορα που εμποδίζουν την εθνική ενότητα των Κούρδων, κατοικημένες περιοχές που καταστρέφονται, στρατιωτικά φυλάκια στα σύνορα που επιτηρούν αυτήν τη βαρβαρότητα, και στον ορίζοντα μια θάλασσα με σάπια καράβια που θα οδηγήσουν κάποιους ανθρώπους στον «υγρό τάφο» ή σε ένα αβέβαιο μέλλον προσφυγιάς.
6/3/2019, Serhad Bapir
Ο Serhad Bapir γεννήθηκε το 1964 στο Tetwan του Κουρδιστάν. Το 1984 διέφυγε στην Ελλάδα, όπου και παρέμεινε, ως πολιτικός πρόσφυγας. Για τις σπουδές του από το 1985 έως το 1992 πήρε υποτροφία από το Institute Kurde De Paris. Το 1987 έως το 1992 σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. παρακολουθώντας τα εργαστήρια ζωγραφικής των καθηγητών Δ. Κοντού και Β. Δημητρέα. Το 2001 έως 2007 σπούδασε στην κατεύθυνση χαρακτικής της ίδιας Σχολής (δεύτερο πτυχίο), με καθηγητή τον Ξ. Σαχίνη.
Από το 1997 εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος και της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών. Έχει πραγματοποιήσει 8 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στη Σουηδία, καθώς και έλαβε μέρος σε περισσότερες από 100 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έργα του υπάρχουν σε μερικές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
The following text and the biography of Serhad Bapir are included in the two-fold handout which was printed and distributed during his exhibition (March 6-29, 2019) at the Vafopoulio Intellectual Centre, Thessaloniki, Greece.
Our real homeland is said to be our childhood. By childhood we mean the life we have experienced in a place, where our parents’ home, our hometown, the place where we were born and raised, plays the main role.
In the early 19th century the big, powerful countries divided and shared the world to their own benefit, without considering the people’s needs, their national and religious distinctiveness. People of many nations were initially partitioned and found themselves in the various colonies of the big and powerful countries only to consist, later on, the independent countries. Unfortunately, the Kurds were deprived of their indisputable right in self-determination, in a free and independent Kurdistan.
Some people are born in a free nation/country; some others are born as children of a subjected nation, of a religious or a national minority. No one can either select his parents or decide whether to be born in an independent, democratic, flourishing country or a country separated in 4 pieces and divided with barbed wire and mine fields, occupied by four countries, where the teaching of their mother tongue is forbidden, as in the case of the Kurds and Kurdistan. No one can choose where to be born, however he can fight for all the above. This is what the Kurds do, just like so many people in other countries.
In this fight for dignity and the indisputable right of self-determination, dozens of Kurdish towns, like Kobani, Şıngal, Sûr, Cızir, Xurmatû, Εfrin and thousands of villages have been torn down by ISIS and the Turkish and Iranian countries within the last four years. Millions of people have been uprooted from their ancestral hearth.
It is said that borders divide people, and that sounds good. Those who think of it bear in mind the boundaries of independent nations-countries and seem to disregard the case of people who have not accomplished to create their own country yet. In this case, the lack of national boundaries makes things tragic.
I’m talking about the case of the Kurds and Kurdistan. Though there are historical, demographic and natural boundaries, Kurdistan is occupied and divided in four parts, among four dictatorships (Turkey, Iran, Iraq and Syria). That’s the reason why there are no official boundaries between Kurdistan and other neighbouring countries. On the contrary, the boundaries of those neighbours have been placed upon the body of Kurdistan and have split the Kurds themselves.
The Kurds, who fight for their freedom, are often chased; even chemical weapons are used against them, they often trespass these unfair boundaries, which divide their country, and are forced to become refugees in their own fatherland.
This section of my work is focused on this issue: to depict the Kurds who fight. Moreover to depict borders preventing Kurds from acquiring their national unity; inhabited areas which are being destroyed, military outposts on borders watching this outrage, whereas far away, across the skyline the sea, and old ships are waiting to lead some people down to their “wet grave” or an unknown future as refugees
6/3/2019, Serhad Bapir
Serhad Bapir was born in 1964 in Tetwan, Kurdistan. In 1984 he escaped to Greece, where he stayed as a political refugee. He received a scholarship from Institute Kurde De Paris for his studies from 1985 to 1992. From 1987 to 1992 he studied at the Faculty of Fine Arts in the Aristotle University of Thessaloniki and attended the workshops of professors D. Kontos and V. Demetrea. From 2001 to 2007 he also studied engraving (second degree) at the same Faculty with professor X. Sahinis.
He has been working in the Secondary Education since 1997. He has been a member of the Greek Chamber of Arts as well as the Fine Arts artists Association of Northern Greece and the Association of Greek engravers. He has carried out 8 individual exhibitions in Greece and Sweden and has also participated in more than 100 team exhibitions in Greece and abroad. His artworks are in public and private collections in Greece and abroad.
Τοπίο, 2015, ακρυλικά, 100×80 εκ.
Τοπίο, 2015, ακρυλικά, 100×80 εκ.
Τοπίο, 2015, ακρυλικά, 80×100 εκ.
Τοπίο, 2018, ακρυλικά, 121X144 εκ.
Τοπίο, 2018, ακρυλικά, 121X144 εκ.
Τοπίο, 2019, ακρυλικά, 158×120 εκ.
Τοπίο, 2019, ακρυλικά, 160×99 εκ.
Τοπίο, 2015, κάρβουνο και ξηροπαστέλ, 100×70 εκ.
Τοπίο, 2015, κάρβουνο και ξηροπαστέλ, 100×70 εκ.
Τοπίο, 2015, κάρβουνο και ξηροπαστέλ, 100×70 εκ.
Εγκατάσταση – Επιτύμβιο, 2019, 50 κύβοι με ψηφιακές εκτυπώσεις, χώμα και χαρτί περ. 300Χ300 εκ.
Γυναίκα, 2018, κάρβουνο, 42Χ29,5 εκ.
Γυναίκα, 2018, κάρβουνο, 42Χ29,5 εκ.
Γυναίκα, 2018, κάρβουνο, 42Χ29,5 εκ.
Γυναίκα, 2018, κάρβουνο, 42Χ29,5 εκ.
To Pikap Community - Art In Thessaloniki 